Σκέψεις και στοχασμοί του Γιώργου Μυλωνά σχετικά με τον ιό COVID-19 κατά την περίοδο των περιοριστικών μέτρων στο Καλαμπάκι.

                                        Επί κορωνοϊού

-Η Άνοιξη μπήκε για τα καλά στο χωριό και άρχισε να μετράει τις όμορφες ημέρες της. Ο Γιώργος κάθισε στην αυλή του, σ΄ έναν μικρό παράδεισο που περνούσε σχεδόν όλη την ημέρα του εκεί, κάθισε κάτω από την μεγάλη ροδιά κι έβλεπε τα φύλλα να κινούνται σ΄έναν όμορφο ρυθμικό χορό από ένα ελαφρύ αεράκι που περνούσε ανάμεσα από τα κλαδιά της.

-Στην ανοιχτή πόρτα του ισογείου εμφανίστηκε η γερόντισσα μάνα του μ΄ένα γλυκό προσωπάκι, και με τα δύο της χέρια να δένει την ποδιά της στην μέση… «ήρθε ο ιός στο Καλαμπάκι» του είπε σοβαρά με την κελαρυστή φωνή της, και το επανέλαβε ακόμη μία φορά.

-Ο ήλιος κόντευε να δύσει και απέναντι οι τοίχοι της αυλής άρχισαν να σκοτεινιάζουν… κούνησε το κεφάλι του σαν ένδειξη ότι άκουσε αυτό που είπε η μάνα του, αλλά ξαναρώτησε:

-«τι είπες μαμά, ποιος ήρθε στο χωριό:»

-«ο ιός» του επανέλαβε αυτή. Κατάλαβε και με την παιχνιδιάρικη διάθεση που τον κατείχε πάντα, την ξαναπείραξε: «Καλά ρε μάνα, εσύ μέχρι τώρα είχες τρείς (3) γιούς και τρείς (3) κόρες και όλοι δόξα τον Θεό είναι καλά και ζούνε στο χωριό… και τώρα μας εμφανίζεις καινούργιο γιό στο Καλαμπάκι;».

-«Άχ Σερσέρμ΄κουμ, εσύ κασαβέτ δε βάζεις μυαλό σ΄… εγώ σε λέω πως ήρθε και στο Καλαμπάκι ο ιός».

-Ο Γιώργος σηκώθηκε και την αγκάλιασε στοργικά και της έδωσε ένα φιλί στα μαλλιά της.

-«Ναι Μάνα, εγώ σε αστειεύτηκα… πρέπει να αρχίσουμε να προσέχουμε κι εμείς να μην μας συμβεί απολύτως τίποτα, γιατί θα είναι σοβαρή η κατάσταση από εδώ και πέρα».

-Η Μάνα του έφυγε για το σπίτι και την άκουσε να μουρμουρίζει κάτι… δυό τρείς φράσεις που δεν τις άκουσε καθαρά.

-Το βράδυ ανακοινώθηκαν από την τηλεόραση τα μέτρα της Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της επικίνδυνης αρρώστιας και σκέφθηκε πως θα έπρεπε κι΄αυτός να οργανωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα, και να τηρήσει τους κανόνες που θα έβαζαν.

-Όταν δε την άλλη ημέρα είδε ένα πλήθος να γεμίζει τα καρότσια στα Σούπερ Μάρκετ του χωριού, γέλασε… ποσότητες με αλεύρι, ζάχαρη και λάδια αγοράζονταν για να μεταφερθούν στα σπίτια.

-«Καλά, κατοχή θα έχουμε;» αναρωτήθηκε και συνέχισε να γελά με τα καμώματα των συγχωριανών του.

-Έ ρε πλάκα που έχει… σαν να ήρθε το τέλος του χρόνου. Και τότε απευθύνθηκε στον εαυτό του:

-«Εσύ να μην  ξεχάσεις να πάς στην Εκκλησία, να κοινωνήσεις και να ζητήσεις συγγνώμη από όλους όσους έχεις στενοχωρήσει… να είσαι έτοιμος για καλό και κακό».

-Αργότερα όταν ξανασυνάντησε την μάνα του, του έκανε εντύπωση ο τρόπος που τον έβλεπε… είχε ένα έκπληκτο ύφος και δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβη στο παιδί της. Τα μούτρα του δεν της άρεσαν κι΄ενώ έβλεπε κάτι το περιπαιχτικό που είχε πάντα στο ύφος του, και πάλι δεν πολύ καταλάβαινε.

-«Άκου μάνα, δεν θα καθίσουμε»… άλλωστε στο χωριό δεν μπορείς να κλεισθείς μέσα στους τέσσερις τοίχους όπως στην πόλη και να αισθάνεσαι πως είσαι σε καραντίνα.

-Κι έφυγε ίσα στο σπίτι για να πάει στην βιβλιοθήκη και να μάθει περισσότερα για τους ιούς και ειδικά για τον κορωνοϊό. Τον άγνωστο αυτόν ιό.

-«Ιός (λατινικά βίρους) υπερμικροσκοπικό σώμα, μικρότερο από τα συνηθισμένα βακτήρια, ικανό να προκαλέσει λοιμώδες νόσημα. Η ύπαρξή του αποδείχτηκε το 1898. Στον άνθρωπο οι παθογόνοι ιοί προκαλούν την ευλογιά, την γρίπη, την πολιομυελίτιδα, διάφορες εγκεφαλίτιδες, την ιλαρά και άλλες αθένειες».

-Στον άνθρωπο επίσης αναπτύσσεται μακροχρόνια ανοσία είτε με την αρρώστια είτε με εμβόλια, και δυστυχώς για τον καινούργιο ιό δεν ήταν γνωστή η ακτινολογική και χημική του δομή, και γι΄αυτό θα πρέπει να ζήσουμε με τα προφυλακτικά μέτρα μέχρι να βρούμε το φάρμακο και το εμβόλιο για την πλήρη αντιμετώπιση.

-Ο Γιώργος κάθισε κουρασμένος να δεί την Ζωή του. Ήταν ευκαιρία να αναψηλαφίσει τους κανόνες με τους οποίους ζούσε, που ήταν και οι κανόνες των μοναχικών ανθρώπων. Ζούσε πάντα στην αδιατάρακτη ρουτίνα της κάθε ημέρας, και πίστευε πως τον πρόσφερε κάποια ασφάλεια.

-Ένα τσάϊ το πρωί στην αυλή κάτω από την ροδιά, ένας καφές λίγο αργότερα μ΄ένα καλό βιβλίο για παρέα, λίγο ξεβοτάνισμα των χόρτων στον κήπο του και λίγη μεσημβρινή ξεκούραση σε μια αιώρα που κουνιόνταν στους ρυθμούς της ευτυχίας.

-Γέλασε! Τι καραντίνα θα είναι αυτή; Σ΄ένα σπίτι με πολλά δωμάτια, με μια αυλή γεμάτη λουλούδια και σ΄ένα χωριό, που ήταν ο δικός του παράδεισος όπως τον έλεγε. Όλο τον καιρό τώρα που βγήκε στην σύνταξη κινιούνταν μέσα σ΄αυτόν τον κύκλο της ηρεμίας και δεν αισθανόταν μοναξιά. Έβγαινε στον κόσμο όταν ήθελε να εκθέσει κάτι από τα έργατου και ήξερε πως μαζί εξέθετε τον εαυτό του και το χαίρονταν.

-Η μάνα του ήρθε και κάθισε κοντά του.

-«Θέλεις να σ΄φέρω καφέ;» τον ρώτησε… «κι άντε σήκω και κόσιασε να προλάβεις να αγοράσεις κάτι για το σπίτι».

-Σηκώθηκε βαριεστημένα… «το κισμέτ, πιδίμ΄, το κισμέτ΄» συνέχισε να του μιλάει εκείνη κι΄έκανε τον σταυρό της.

-«Ο Θεός είναι μεγάλος»… άλλωστε αν δεν ήταν ο Θεός, αυτή δεν θα ήταν εδώ με τα τόσα πολλά που πέρασε. Και τώρα σιγά να μην την φοβίσει αυτό το μικρό πραγματάκι… «δε θα βάλουμ΄και άλλο μαράζ, θα είμαστε προσεκτικοί, θα νίβουμ΄τα χέρια μας καλά, θα κάνουμ΄πάστρα σε όλο το σπίτ΄και θα κρατούμ΄τις σωστές αποστάσεις… μη σου πώ πως τώρα τελευταία το είχαμε παρακάνει με τις αγκαλιές και τα φιλιά». Και σηκώθηκε γελώντας ακουμπώντας τον αγκώνα της στον δικό του.

-Σε λίγο έσπειρε στον κήπο λαχανικά, έβαλε δύο κούνιες για τα εγγόνια του, έβαλε δύο τραπέζια με τις αντίστοιχες καρέκλες, αγόρασε νέες τεράστιες ομπρέλες για τον ήλιο και άρχισε να ζωγραφίζει τους απέναντι τοίχους που έκλειναν την αυλή.

-Τους γέμισε με παπαρούνες, χαμομήλια και τριαντάφυλλα, και σιγά σιγά εγκατέστησε στην αυλή του μία συνεχή Άνοιξη. Και άρχισε τώρα τελευταία, σε αντίθεση με την οδηγία να μη συναντώνται μεταξύ τους, να βγαίνει συνέχεια στον κεντρικό δρόμο για να συναντήσει κάποιον συγχωριανό, να του δείξει την αυλή και να μοιραστεί μαζί του το αισιόδοξο μήνυμα του Ζωγραφικού του θέματος, Σε μια γωνιά έβαλε και την υπογραφή του «Γιώργος Μυλωνάς 20-4-2020 επί κορωνοϊού».

-Το Νοσοκομείο της διπλανής πόλης, εξόπλισε ένα μεγάλο τμήμα του για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Στην αρχή ήταν κατειλημμένα λίγα κρεβάτια, αλλά πολύ γρήγορα και με εντατικούς ρυθμούς γέμισαν όλα τα δωμάτια. Οι γιατροί πάλευαν συνέχεια με τον θάνατο, και οι άπιστοι διέδιδαν πως όλα είναι ψεύτικες διαδόσεις για να μας τρομοκρατήσουν. Άλλωστε και αρκετοί Πρόεδροι μεγάλων Κρατών φέρονταν με ελαφρά συνείδηση.

-Στις ΗΠΑ κατηγορούσαν τους Κινέζους, στην Βραζιλία έβλεπαν πολιτικούς αντιπάλους και ο θάνατος άρχιζε να θερίζει… γρήγορα ξεπεράστηκαν τα νούμερα του Α΄παγκοσμίου Πολέμου.

-Κι΄εμείς όμως εδώ, τουλάχιστον την αρχή, έτσι για να δείξουμε πόσο άντρες είμασταν και δεν φοβόμαστε, συμμετείχαμε σε καρναβάλια, σε πάρτυ και σε παρέες με πολυάριθμους ανθρώπους, και τα νέα άρχισαν να γίνονται περισσότερο ανησυχητικά… μερικές πόλεις είχαν αυξημένα κρούσματα και θανάτους, κι όλοι κολλημένοι στην τηλεόραση να περιμένουμε την καθημερινή ενημέρωση της πορείας της αρρώστιας.

-Σε μία άλλη ώρα περισυλλογής ο Γιώργος, άρχισε να σκέφτεται πολύ περισσότερο… γιατί τόσα χρόνια κι΄ενώ μεγαλώνουμε, δεν προσπαθούμε να πλησιάσουμε τους δικούς μας, και το κάνουμε τώρα σε τόσες δύσκολες περιπτώσεις;

-Γιατί δεν τους ρωτήσαμε για τις μικρές προσωπικές τους λεπτομέρειες, για τα μικρά μυστικά τους, για τις χαρές και τις λύπες τους, γι΄αυτά που δεν μοιράστηκαν ποτέ μαζί μας. Σηκώθηκε και βγήκε και πάλι στην αυλή… είδε και πάλι την μάνα του και για πρώτη φορά παρατήρησε τα μάτια της, αυτά σαν δύο χρωματιστές μπαλίτσες που τον κοίταζαν γεμάτα μα Αγάπη… έλαμψαν και τα δικά του, και γεμάτος με δύναμη θέλησης να της πεί πόσο πολύ την Αγαπάει, και τότε συνειδητοποίησε πως γι΄αυτήν ήταν πάντα μια ξεχωριστή παρουσία, αλλά όχι ένα δεδομένο που μπορούσε μάλιστα να το χάσει κάθε στιγμή.

-Στις ειδήσεις άκουσε πως αυξήθηκε ο εθελοντισμός… νέα παιδιά βοηθούσαν ηλικιωμένους στις ανάγκες τους για τρόφιμα και φάρμακα. Γυναίκες και άνδρες έκαναν ειδικά γεύματα για ανήμπορους και φτωχούς.

-Συναυλίες μεγάλου πολιτιστικού επιπέδου διοργανώνονταν για να πούν ευχαριστώ στους ανθρώπους που δούλευαν κατά του κορωνοϊού… νέοι τρόποι βρέθηκαν για να κρατήσουν την κοινωνική συνοχή και η εφευρετικότητα χτύπησε κόκκινο σε νέες επαφές και εξυπηρετήσεις υπηρεσιών.

-Η Ελληνική Κοινωνία έδειχνε για άλλη μια φορά την συνοχή της και την υπευθυνότητά της να αναλάβει την τήρηση των κανόνων για την προστασία της, και το έδειξε σε όλο τον κόσμο κερδίζοντας την εκτίμησή του.

-Σήκωσε το ποτηράκι του με το τσίπουρο και ήπιε στην υγειά της Ελλάδας και του εαυτού του, και στο μυαλό του ήρθε η Γνωστή Αρχαία ρήση «Ουδέν κακό Αμιγές καλού»… Μπράβο μας!

                                       Γεώργιος Μυλωνάς

                                         Επί κορωνοϊού

-Μυλωνάς Γεώργιος… ένα όνομα, μία προσωπικότητα που άφησε την σφραγίδα του στο Καλαμπάκι περνώντας από πολλά στάδια της διαδρομής του στην κωμόπολη αυτή της Δράμας… Οδοντίατρος το επάγγελμα που υπηρέτησε με υπευθυνότητα και επιτυχία στην πόλη μας, εξαίρετος αθλητής, πρώην Δήμαρχος του Καλαμπακίου κατά τα έτη 1999 – 2002 όπου υπηρέτησε με πραγματικό ήθος και ικανότητα στην Δημοτική Αρχή του Καλαμπακίου, αυτοδίδακτος ζωγράφος με πλούσιο έργο σε εξαίρετους πίνακες ζωγραφικής που θαυμάζουμε στις εκάστοτε εκθέσεις ζωγραφικής που διοργανώνονται, και τώρα μας εκπλήσσει με το συγγραφικό του ταλέντο.

-Το πεζογράφημα «επί κορωνοϊού» είναι ένα από τα αρκετά διηγήματα που έχει γράψει για το Καλαμπάκι, όπου έκδηλη είναι η σάτυρα και οι ιδιωματισμοί σε ορισμένα σημεία, και αποτυπώνει με τον δικό του τρόπο την κατάσταση της περιόδου «καραντίνας» που βιώσαμε στο Καλαμπάκι… ελπίζουμε να μας εμπιστευτεί και άλλα έργα του στην σελίδα μας για  δημοσιοποίηση… τον συγχαίρουμε και τον ευχαριστούμε πολύ!