-Τον
δρόμο για το Ρίο Ντε Τζανέιρο και τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2016 αναζητά ο
Γιάννης Μαγκριωτέλης. Ο ξενιτεμένος δρομέας μας έχει ως όνειρο ζωής τη
συμμετοχή του στον Ολυμπιακό μαραθώνιο. Σχεδιάζει την προετοιμασία του ώστε να
υπηρετηθεί αυτός ο κορυφαίος στόχος.
-Ο
ίδιος αποκαλύπτει: «Επιθυμώ να πραγματοποιήσω το πρώτο βήμα μου στο διεθνή
μαραθώνιο του Βερολίνου στις 28 Σεπτεμβρίου. Εκεί θα επιδιώξω μία επίδοση κάτω
από τις 2ω20 για να θέσω και επίσημα την υποψηφιότητά μου στον ΣΕΓΑΣ... Γνωρίζω
τις δυσκολίες. Γνωρίζω επίσης καλά ότι ένα ταξίδι εκατομμυρίων βημάτων ξεκινά
έτσι απλά με το πρώτο...».
-Ο
Γιάννης ζει μόνιμα στην Πίζα της Ιταλίας. Εργάζεται, σπουδάζει και γυμνάζεται.
Ανήκει στον τοπικό σύλλογο «La Galla». Βέβαια, όταν έρχεται στην Ελλάδα τρέχει
για τον ΓΣ «Ελ.Βενιζέλος» Χανίων. Εχει εξασφαλίσει χορηγία από την εταιρεία
Brooks. Αυτή την εποχή προπονητικά φορτώνει «ταχύτητες», δηλαδή επικεντρώνει το
καθημερινό πρόγραμμά του και τους αγώνες του σε αποστάσεις από τα 5 έως και τα
10χλμ. Σε αυτό το πλαίσιο το περασμένο Σάββατο αγωνίστηκε και αναδείχθηκε
νικητής στο 16ο Rosa Paradisa στη Marina της Πίζας, ένα αγώνα δημοσίου δρόμου
μήκους 8χλμ. Ήταν δύσκολος αγώνας, κάτω από ζέστη και με κομμάτια διαδρομής
επάνω στην άμμο της παραλίας...
«Ξεκινώ
ένα τετράμηνο σκληρής προετοιμασίας με ποικιλία αγώνων. Εντός του καλοκαιριού
προγραμματίζω να αγωνιστώ σε ένα γρήγορο ημιμαραθώνιο» τονίζει και συμπληρώνει:
«Αν στο Βερολίνο έλθει η ζητούμενη επίδοση τότε θεωρείστε σίγουρο ότι θα
εγκατασταθώ για ένα-δύο μήνες στην Κένυα προκειμένου να γυμναστώ δίπλα στους
κορυφαίους δρομείς. Στη συνέχεια μέσα στο 2015 θα κυνηγήσω επίδοση κάτω από τις
2ω18, η οποία προφανώς θα μου δώσει την πρόκριση για τους ΟΑ του Ρίο».
-Οι
σχέσεις του με την Κένυα είναι προχωρημένες. Πέρα από τη διαπροσωπική επαφή με
Κενυάτες που ζούν στην Ιταλία ή έρχονται για να αγωνιστούν μετέχει ενεργά
στην ομάδα των Purosangue. Πρόκειται για μία μεγάλη διεθνή παρέα ακτιβιστών
δρομέων που δραστηριοποιούνται στη μάχη ενάντια στα αναβολικά και στην
προσπάθεια ανάδειξης των προβλημάτων λαών της μαύρης ηπείρου. Οι Purosangue
συνεισφέρουν στην κατασκευή ενός νοσοκομείου παίδων στην Κένυα. Ο Γιάννης
έχει περάσει τα τριάντα (γεννήθηκε 28 Ιαν.1981). Τα ατομικά ρεκόρ του είναι
1ω06:54 στον ημιμαραθώνιο και 2ω23:08 στο μαραθώνιο. Στη σελίδα του στο
Facebook δίπλα από το όνομά του έχει συμπληρώσει το λογότυπο «Rio 2016»!
Επιμέλεια: Ηρακλής
Αθανασόπουλος
http://www.runningnews.gr/item.php?id=18008
Ανάρτηση της 2 Ιουλίου 2007 από την πολύ καλή ιστοσελίδα
www.runningnews.gr
Ιωάννης Μαγκριωτέλης:
Κοιτάζοντας πέρα από την Ελλάδα.
Ο Ιωάννης Μαγκριωτέλης, είναι ο Έλληνας αθλητής που
έτρεξε στον διεθνή μαραθώνιο της Πίζας στην Ιταλία, στης 13 Μαΐου του 2007 όπου
κατέλαβε την 4η θέση με ατομικό ρεκόρ 2:29:02. Είναι 26 χρονών, γεννημένος την
28η Ιανουαρίου του 1981 και έχει βάρος 60 κιλά με ύψος 1μ 73εκ.. Τα ατομικά του
ρεκόρ είναι 1.07.48 στον ημιμαραθώνιο (Μezza Μaratona di Pistoia-Ιταλία)
18/03/07, 4.02.34 στα 1500μ ενώ έχει κάνει και 14.56.89 στα 5000μ αλλά σε
προπονητικό τεστ. Ζει στην Ιταλία και σπουδάζει Διεθνείς σχέσεις με ειδικότητα
στις Ασιατικές κουλτούρες και πιο ειδικά Ιαπωνία.
Η συνέντευξη με τον Γιάννη έγινε μέσω ηλεκτρονικού
ταχυδρομείου τις 2 τελευταίες εβδομάδες του Ιουνίου. Συνολικά ο Ιούνιος ήταν
ιδιαίτερα δραστήριος για τον Γιάννη αφού πήρε μέρος σε 9 αγώνες συνολικά 3 εκ
των οποίων ήταν διεθνής και ιδιαίτερα δύσκολοι αφού πήραν μέρος οι καλύτεροι
Ιταλοί δρομείς και πολύ εξίσου δυνατοί Αφρικανοί. Τα αποτελέσματα του,
δεδομένου του συναγωνισμού ήταν πολύ καλά: 17ος 36°Trofeo San Vittore, 8ος στο
68° Trofeo San Giovanni-Firenze και 20ος στο Cesena Trofeo San Giovanni.
Δυστυχώς η απόσταση δεν μας έδωσε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε από κοντά αλλά
από αυτά που μας έγραψε συμπεραίνουμε πως σίγουρα πρόκειται για ξεχωριστή
περίπτωση αθλητή και ανθρώπου.
Γιάννη πες μας καταρχάς λίγα λόγια για σένα και την αθλητική σου πορεία μέχρι να φύγεις για Ιταλία.
Ξεκίνησα να τρέχω σε ηλικία 13 ετών στο Καλαμπάκι-Δράμας, στην ομάδα του Π.Α.Ο. Καλαμπακίου (περιφεριακός αθλητικός όμιλος), με προπονητή τον κ. Νίκο Σπυρόπουλο. Τα πρώτα μου βήματα στον στίβο, ήταν εντελώς τυχαία, όλα ξεκίνησαν από τις συνεχείς παροτρύνσεις του φίλου μου Νίκου Ορφανίδη που κάθε μέρα με έβλεπε να πηγαίνω και να φεύγω από το σχολείο τρέχοντας. Δεν ήμουν από τους αθλητές που έφτανε να τους δεις μια φορά να τρέχουν και μπορούσες να καταλάβεις την αξία τους. Ήμουν κοντός και αδύνατος. Δεν κατάγομαι από οικογένεια με αθλητική παράδοση, που σημαίνει το ίδιο για το 90% των ελληνόπουλων, αθλητισμό μέχρι 18 χρονών, (κοιτάξτε τις διάφορες κατηγορίες. Που είναι όλα εκείνα τα παιδιά μετά την κατηγορία εφήβων;). Μετά την αποφήτοιση μου από το Γενικό λύκειο Καλαμπακίου ξεκίνησα να δουλεύω ως σερβιτόρος και barman, (ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνει ένας αθλητής(!)…;)
Ποτέ και πως πήρες την απόφαση να φύγεις από την Ελλάδα?
Αυτά τα τέσσερα χρόνια με έκαναν να δώ τον κόσμο, (την Ελλάδα), με άλλο μάτι και έτσι σε ηλικία 21 ετών ήρθα στην Ιταλία ξέροντας μόνο λίγες ιταλικές λέξεις. Έχοντας ήδη ζήσει μέσα σε μια μικρή κοινωνία η απόφαση να αφήσω την Ελλάδα δεν ήταν και ότι πιο εύκολο. Σ΄αύτην την δύσκολη απόφαση με βοήθησαν τρία πράγματα, πρώτον, η μη επιβράβευση των ανθρώπων που αξίσουν στην Ελλάδα, δεύτερον οι καθηγητές μου κ. Χ.Φαράκλας ο οποίος μας μίλουσε πάντα για τις Ασιατικές χώρες και ιδιαίτερα την Ιαπωνία και ο κ. Δ.Παπαδημητρίου με μεγάλη εμπειρία στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στον Καναδά. Τρίτον και πιο σημανικό η περιέργεια για το άγνωστο και η θέληση να βρω ένα καλύτερο μέλλον.
Προπόνηση παράλληλα με σπουδές στο εξωτερικό. Ποιες οι εμπειρίες. Ποση ώρα αφιερώνεις για την προπόνηση (και ποσά περίπου χλμ ανα εβδομαδα) και πόσο στις σπουδές. Ποιοι σε βοηθάν?
Ναι, προπόνηση και σπουδές μαζί. Αν και τον πρώτο χρόνο δεν ασχολήθηκα σχέδον καθόλου με τον στίβο λόγου γλώσσας και έλλειψη γνωριμιών. Από τον δεύτερο χρόνο όμως, άρχισα να γνωρίζω όλο και περισσότερους φίλους ιταλούς κι έτσι μπόρεσα και εγώ να γεύτω από κοντά τι σημαίνει να τρέχεις για να ζεις και να ζεις για να τρέχεις.
Εδώ στην Ιταλία πάντως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ρόδινα όσο πίστευα στην αρχή, όπως και να έχει είσαι ξένος σε ξένη χώρα. Τα πρώτα τρία χρόνια άλλαξα 12 σπίτια μέχρι και με την παραμονή μου σε μια μικρή εκκλησία ως κηπουρός. Εδώ και δύο χρόνια όμως μένω στην εστία του πανεπιστημίου όπου έχω βρεί ηρεμία και λίγο χρόνο για προπόνηση, τα αθλητικά αποτελέσματα άρχισαν να φαίνονται.
Ο μέσος όρος των χλμ. ανά εβδομάδα είναι περίπου στα 150χλμ. Στην προετοιμασία του μαραθωνίου φτάνουν και τα 200χλμ. Πριν τους αγώνες 80-100χλμ. Όπως καταλαβαίνετε μεγάλο μέρος της ημέρας εξαντλείται για την προπόνηση.
Όλα αυτά τα χρόνια με βοήθησαν πολλά άτομα μα θα ήθελα να αναφέρω κυρίως τον πρόεδρο του αθλητικού κέντρου Dott.Enzo Moretti, την πρύτανη του πανεπιστημίου των ξένων Dott.ssa Stefania Gianini, Dott.ssa Rosella Vinerba καθώς και τον καθηγητή των ιαπωνικών μου Dott. Akinori Nakazawa, τις οικογένειες Polce και Liberti, τον προπονητή μου sig. Marcello Capotasti για το θάρρος που μου δίνει,και τους δύο ιταλούς φίλους μου Fabio Liberti και Anatoli Cesarini που πιστεύουν σε μένα μερικές φορές περισσότερο κι’από μένα.
Ποιες ήταν οι επιδόσεις σου και το επίπεδο σου όταν έφυγες και πως βλέπεις την αθλητική σου εξέλιξη αυτό το διάστημα στην Ιταλία?
Σίγουρα στην Ελλάδα έβαλα τις βάσεις επιλέγοντας με τον προπονητή μου τον κ. Σπυρόπουλο, να αφιερώσουμε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στην δύναμη/τεχνική και ταχύτητα (μέχρι 19 χρονών), όμως εδώ στην Ιταλία μπορώ να πω ότι έγινα αθλητής μεγάλων αποστάσεων, με λίγα λόγια δεν υπάρχει σύγκριση επιδόσεων.
Σε παρακολουθεί κάποιος Ιταλός προπονητής? Τι διαφορές εντοπίζεις στην προπονητική φιλοσοφία της Ιταλίας με τις εμπειρίες που τυχόν είχες στην Ελλάδα.
Ναι, αυτήν την στιγμή προπονούμαι με τον κ. Marcello Capotosti (ο τρίτος προπονητής μου). Σ’ αύτα τα πέντε χρόνια στην Ιταλία γνώρισα τρεις προπονητές, ο καθένας με διαφορετικές απόψεις για τις προπονητικές μεθόδους. Οι δύο πρώτοι μοιάζουν αρκέτα με αυτό που γνώρισα στην Ελλάδα. Από την μια μεριά, πρόγραμματα διάρκειας ενός μήνος όπου κάθε μέρα σκληρή προπόνηση για περίπου 3 εβδομάδες και η 4 ρεπό. Από την άλλη, πρόγραμμα μεγαλύτερης διάρκειας, όπου σε κάθε ποιοτική προπόνηση οι επόμενες δύο μέρες είναι χαλαρές.
Κατά την γνώμη μου καμία από αυτές τις σχολές δεν είναι ολοκληρωμένη. Γιατί με την πρώτη φτάνεις πριν τους αγώνες να είσαι πάρα πολυ κουρασμένος όχι μόνο σωματικά άλλα και ψυχολογικά. Με την δεύτερη προπονητική μέθοδο ναι μεν είσαι ξεκούραστος μα δεν δίνεις πότε αυτό που αξίσεις μέσα στον αγώνα.
Στην τρίτη μέθοδο που ακολουθώ τώρα τα στοιχεία που αλλάζουν είναι βασικά τέσσερα ,
- Ασκήσεις δύναμης μόνο με το βάρος του σώματος μαζί με ανηφόρες και (circuit training).
- Φάρτλεκ συνεχείς αλλαγές ρυθμού (δείτε το πολύ καλό άρθρο του κ. Γιώργου Δούση στο site σας επί του θέματος.)
- Οργάνωση προγράμματος μαζί με τον προπονητή μου, προσπαθώντας έτσι κι εγώ να δώσω τις δικές μου εντυπώσεις.
- Μεγάλο αυτοέλεγχο που σημαίνει, να ακούς τα μηνύματα που σου στέλνει ο οργανισμός σου και όχι να ακολουθείς με κλειστά τα μάτια το πρόγραμμα ακόμη και αν είσαι κουρασμένος για εβδομάδες, (γνώθεις ευατόν).
Αυτήν την στιγμή μπορώ να πω πως βρήκα το πρόγραμμα που ταιριάζει καλύτερα σε μένα και από τεχνικής και από ψυχολογικής άποψης.
Τα τελευταία χρόνια δεν αγωνίζεσαι στα ελληνικά διασυλλογικά και πανελλήνια πρωταθλήματα. Αυτό είναι κατά επιλογή ή απλά δεν έχεις δικαίωμα (πχ νομίζω αν έχεις γραφτείς σε σωματείο του εξωτερικού δεν μπορείς να τρέχεις και για ελληνικό σύλλογο)
Αυτήν την στιγμή αγωνίζομαι για τον C.U.S. Perugia (centro universitario sportivo) είναι η ομάδα όλων των πανεπιστημίων του νομού. Δεν θα είχα πρόβλημα να αγωνιστώ για μια ελληνική ομάδα, μα πιστεύω πως οι μεγάλες ελληνικές ομάδες θέλουν να βρουν έτοιμους αθλητές, με καλούς χρόνους και διακρίσεις. Το να πάρεις έναν αθλητή χωρίς να έχει κάνει κάτι το σπουδαίο είναι σαν να παίρνεις το λαχείο δεν ξέρεις αν θα κερδίσεις ή όχι. Μια επένδυση με μεγάλο ρίσκο. Εύχομαι στο μέλλον να έχω την ευκαιρία μα τρέξω με κάποια ελληνική ομάδα.
Πως βλέπεις το αθλητικό σου μέλλον γενικότερα και ποιοι οι στόχοι σου?
Με βάση τα τεστ που έχω κάνει και την έμπειρη γνώμη του προπονητή μου, (που έχει ρεκόρ στον μαραθώνιο 2.18.57 και 8.36.00 φ.ε.), μέσα στα επόμενα 2 χρόνια ένας χρόνος από 2.21.00 μέχρι 2.24.00 είναι πολύ πιθανό. Οι στόχοι μου είναι να μπορέσω να γίνω μέλος της εθνικής ομάδας μαραθωνίου και να εκπληρώσω το όνειρο μιας ζωής να φορέσω κι’εγώ έστω και για μια φορά την φανέλλα της Ελλάδας. Αυτήν την στιγμή ο πιο σημαντικός στόχος είναι οι ολυμπιακοί αγώνες του 2008. Σίγουρα δύσκολος στόχος μα εγώ θα έλεγα ότι δεν βρίσκεις την ευτυχία στην μόνο επίτευξη του στόχου σου αλλά σε όλη εκείνη την διαδρομή δύσκολη ή εύκολη που σε οδηγεί στο όνειρο σου. Αξίσει να προσπαθήσεις ακόμη κι αν στο τέλος αποτύχεις.
Εάν δεν κάνουμε λάθος το 2005, 24 ετών, στο ντεμπούτο σου στον μαραθώνιο είχες κάνει 2:30:37 (φωτο κατω), ήσουν 5ος Έλληνας, αλλά εκτός συναγωνισμού πανελλήνιου πρωταθλήματος. Με τέτοιες επιδόσεις και με δεδομένη τη βελτίωση τα επόμενα χρόνια, θα μπορούσες να είσαι σημαντικός διεκδικητής ακόμα και ενός μεταλλίου στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου. Είναι κάτι τέτοιο στόχος σου?
Σίγουρα ναι, να διεκδικήσεις ένα μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου που διεξάγεται στην κλασσική διαδρομή αξίσει διπλά. Δεν θα είναι όμως ένας περίπατος , οι έλληνες μαραθωνοδρόμοι είναι πολύ καλοί με μεγάλη εμπειρία αυτό δεν σημαίνει όμως ότι φοβάμαι να συναγωνιστώ μαζί τους αλλά σέβομαι την προσπάθειά τους.
Γιάννη πες μας καταρχάς λίγα λόγια για σένα και την αθλητική σου πορεία μέχρι να φύγεις για Ιταλία.
Ξεκίνησα να τρέχω σε ηλικία 13 ετών στο Καλαμπάκι-Δράμας, στην ομάδα του Π.Α.Ο. Καλαμπακίου (περιφεριακός αθλητικός όμιλος), με προπονητή τον κ. Νίκο Σπυρόπουλο. Τα πρώτα μου βήματα στον στίβο, ήταν εντελώς τυχαία, όλα ξεκίνησαν από τις συνεχείς παροτρύνσεις του φίλου μου Νίκου Ορφανίδη που κάθε μέρα με έβλεπε να πηγαίνω και να φεύγω από το σχολείο τρέχοντας. Δεν ήμουν από τους αθλητές που έφτανε να τους δεις μια φορά να τρέχουν και μπορούσες να καταλάβεις την αξία τους. Ήμουν κοντός και αδύνατος. Δεν κατάγομαι από οικογένεια με αθλητική παράδοση, που σημαίνει το ίδιο για το 90% των ελληνόπουλων, αθλητισμό μέχρι 18 χρονών, (κοιτάξτε τις διάφορες κατηγορίες. Που είναι όλα εκείνα τα παιδιά μετά την κατηγορία εφήβων;). Μετά την αποφήτοιση μου από το Γενικό λύκειο Καλαμπακίου ξεκίνησα να δουλεύω ως σερβιτόρος και barman, (ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνει ένας αθλητής(!)…;)
Ποτέ και πως πήρες την απόφαση να φύγεις από την Ελλάδα?
Αυτά τα τέσσερα χρόνια με έκαναν να δώ τον κόσμο, (την Ελλάδα), με άλλο μάτι και έτσι σε ηλικία 21 ετών ήρθα στην Ιταλία ξέροντας μόνο λίγες ιταλικές λέξεις. Έχοντας ήδη ζήσει μέσα σε μια μικρή κοινωνία η απόφαση να αφήσω την Ελλάδα δεν ήταν και ότι πιο εύκολο. Σ΄αύτην την δύσκολη απόφαση με βοήθησαν τρία πράγματα, πρώτον, η μη επιβράβευση των ανθρώπων που αξίσουν στην Ελλάδα, δεύτερον οι καθηγητές μου κ. Χ.Φαράκλας ο οποίος μας μίλουσε πάντα για τις Ασιατικές χώρες και ιδιαίτερα την Ιαπωνία και ο κ. Δ.Παπαδημητρίου με μεγάλη εμπειρία στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στον Καναδά. Τρίτον και πιο σημανικό η περιέργεια για το άγνωστο και η θέληση να βρω ένα καλύτερο μέλλον.
Προπόνηση παράλληλα με σπουδές στο εξωτερικό. Ποιες οι εμπειρίες. Ποση ώρα αφιερώνεις για την προπόνηση (και ποσά περίπου χλμ ανα εβδομαδα) και πόσο στις σπουδές. Ποιοι σε βοηθάν?
Ναι, προπόνηση και σπουδές μαζί. Αν και τον πρώτο χρόνο δεν ασχολήθηκα σχέδον καθόλου με τον στίβο λόγου γλώσσας και έλλειψη γνωριμιών. Από τον δεύτερο χρόνο όμως, άρχισα να γνωρίζω όλο και περισσότερους φίλους ιταλούς κι έτσι μπόρεσα και εγώ να γεύτω από κοντά τι σημαίνει να τρέχεις για να ζεις και να ζεις για να τρέχεις.
Εδώ στην Ιταλία πάντως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ρόδινα όσο πίστευα στην αρχή, όπως και να έχει είσαι ξένος σε ξένη χώρα. Τα πρώτα τρία χρόνια άλλαξα 12 σπίτια μέχρι και με την παραμονή μου σε μια μικρή εκκλησία ως κηπουρός. Εδώ και δύο χρόνια όμως μένω στην εστία του πανεπιστημίου όπου έχω βρεί ηρεμία και λίγο χρόνο για προπόνηση, τα αθλητικά αποτελέσματα άρχισαν να φαίνονται.
Ο μέσος όρος των χλμ. ανά εβδομάδα είναι περίπου στα 150χλμ. Στην προετοιμασία του μαραθωνίου φτάνουν και τα 200χλμ. Πριν τους αγώνες 80-100χλμ. Όπως καταλαβαίνετε μεγάλο μέρος της ημέρας εξαντλείται για την προπόνηση.
Όλα αυτά τα χρόνια με βοήθησαν πολλά άτομα μα θα ήθελα να αναφέρω κυρίως τον πρόεδρο του αθλητικού κέντρου Dott.Enzo Moretti, την πρύτανη του πανεπιστημίου των ξένων Dott.ssa Stefania Gianini, Dott.ssa Rosella Vinerba καθώς και τον καθηγητή των ιαπωνικών μου Dott. Akinori Nakazawa, τις οικογένειες Polce και Liberti, τον προπονητή μου sig. Marcello Capotasti για το θάρρος που μου δίνει,και τους δύο ιταλούς φίλους μου Fabio Liberti και Anatoli Cesarini που πιστεύουν σε μένα μερικές φορές περισσότερο κι’από μένα.
Ποιες ήταν οι επιδόσεις σου και το επίπεδο σου όταν έφυγες και πως βλέπεις την αθλητική σου εξέλιξη αυτό το διάστημα στην Ιταλία?
Σίγουρα στην Ελλάδα έβαλα τις βάσεις επιλέγοντας με τον προπονητή μου τον κ. Σπυρόπουλο, να αφιερώσουμε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στην δύναμη/τεχνική και ταχύτητα (μέχρι 19 χρονών), όμως εδώ στην Ιταλία μπορώ να πω ότι έγινα αθλητής μεγάλων αποστάσεων, με λίγα λόγια δεν υπάρχει σύγκριση επιδόσεων.
Σε παρακολουθεί κάποιος Ιταλός προπονητής? Τι διαφορές εντοπίζεις στην προπονητική φιλοσοφία της Ιταλίας με τις εμπειρίες που τυχόν είχες στην Ελλάδα.
Ναι, αυτήν την στιγμή προπονούμαι με τον κ. Marcello Capotosti (ο τρίτος προπονητής μου). Σ’ αύτα τα πέντε χρόνια στην Ιταλία γνώρισα τρεις προπονητές, ο καθένας με διαφορετικές απόψεις για τις προπονητικές μεθόδους. Οι δύο πρώτοι μοιάζουν αρκέτα με αυτό που γνώρισα στην Ελλάδα. Από την μια μεριά, πρόγραμματα διάρκειας ενός μήνος όπου κάθε μέρα σκληρή προπόνηση για περίπου 3 εβδομάδες και η 4 ρεπό. Από την άλλη, πρόγραμμα μεγαλύτερης διάρκειας, όπου σε κάθε ποιοτική προπόνηση οι επόμενες δύο μέρες είναι χαλαρές.
Κατά την γνώμη μου καμία από αυτές τις σχολές δεν είναι ολοκληρωμένη. Γιατί με την πρώτη φτάνεις πριν τους αγώνες να είσαι πάρα πολυ κουρασμένος όχι μόνο σωματικά άλλα και ψυχολογικά. Με την δεύτερη προπονητική μέθοδο ναι μεν είσαι ξεκούραστος μα δεν δίνεις πότε αυτό που αξίσεις μέσα στον αγώνα.
Στην τρίτη μέθοδο που ακολουθώ τώρα τα στοιχεία που αλλάζουν είναι βασικά τέσσερα ,
- Ασκήσεις δύναμης μόνο με το βάρος του σώματος μαζί με ανηφόρες και (circuit training).
- Φάρτλεκ συνεχείς αλλαγές ρυθμού (δείτε το πολύ καλό άρθρο του κ. Γιώργου Δούση στο site σας επί του θέματος.)
- Οργάνωση προγράμματος μαζί με τον προπονητή μου, προσπαθώντας έτσι κι εγώ να δώσω τις δικές μου εντυπώσεις.
- Μεγάλο αυτοέλεγχο που σημαίνει, να ακούς τα μηνύματα που σου στέλνει ο οργανισμός σου και όχι να ακολουθείς με κλειστά τα μάτια το πρόγραμμα ακόμη και αν είσαι κουρασμένος για εβδομάδες, (γνώθεις ευατόν).
Αυτήν την στιγμή μπορώ να πω πως βρήκα το πρόγραμμα που ταιριάζει καλύτερα σε μένα και από τεχνικής και από ψυχολογικής άποψης.
Τα τελευταία χρόνια δεν αγωνίζεσαι στα ελληνικά διασυλλογικά και πανελλήνια πρωταθλήματα. Αυτό είναι κατά επιλογή ή απλά δεν έχεις δικαίωμα (πχ νομίζω αν έχεις γραφτείς σε σωματείο του εξωτερικού δεν μπορείς να τρέχεις και για ελληνικό σύλλογο)
Αυτήν την στιγμή αγωνίζομαι για τον C.U.S. Perugia (centro universitario sportivo) είναι η ομάδα όλων των πανεπιστημίων του νομού. Δεν θα είχα πρόβλημα να αγωνιστώ για μια ελληνική ομάδα, μα πιστεύω πως οι μεγάλες ελληνικές ομάδες θέλουν να βρουν έτοιμους αθλητές, με καλούς χρόνους και διακρίσεις. Το να πάρεις έναν αθλητή χωρίς να έχει κάνει κάτι το σπουδαίο είναι σαν να παίρνεις το λαχείο δεν ξέρεις αν θα κερδίσεις ή όχι. Μια επένδυση με μεγάλο ρίσκο. Εύχομαι στο μέλλον να έχω την ευκαιρία μα τρέξω με κάποια ελληνική ομάδα.
Πως βλέπεις το αθλητικό σου μέλλον γενικότερα και ποιοι οι στόχοι σου?
Με βάση τα τεστ που έχω κάνει και την έμπειρη γνώμη του προπονητή μου, (που έχει ρεκόρ στον μαραθώνιο 2.18.57 και 8.36.00 φ.ε.), μέσα στα επόμενα 2 χρόνια ένας χρόνος από 2.21.00 μέχρι 2.24.00 είναι πολύ πιθανό. Οι στόχοι μου είναι να μπορέσω να γίνω μέλος της εθνικής ομάδας μαραθωνίου και να εκπληρώσω το όνειρο μιας ζωής να φορέσω κι’εγώ έστω και για μια φορά την φανέλλα της Ελλάδας. Αυτήν την στιγμή ο πιο σημαντικός στόχος είναι οι ολυμπιακοί αγώνες του 2008. Σίγουρα δύσκολος στόχος μα εγώ θα έλεγα ότι δεν βρίσκεις την ευτυχία στην μόνο επίτευξη του στόχου σου αλλά σε όλη εκείνη την διαδρομή δύσκολη ή εύκολη που σε οδηγεί στο όνειρο σου. Αξίσει να προσπαθήσεις ακόμη κι αν στο τέλος αποτύχεις.
Εάν δεν κάνουμε λάθος το 2005, 24 ετών, στο ντεμπούτο σου στον μαραθώνιο είχες κάνει 2:30:37 (φωτο κατω), ήσουν 5ος Έλληνας, αλλά εκτός συναγωνισμού πανελλήνιου πρωταθλήματος. Με τέτοιες επιδόσεις και με δεδομένη τη βελτίωση τα επόμενα χρόνια, θα μπορούσες να είσαι σημαντικός διεκδικητής ακόμα και ενός μεταλλίου στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου. Είναι κάτι τέτοιο στόχος σου?
Σίγουρα ναι, να διεκδικήσεις ένα μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου που διεξάγεται στην κλασσική διαδρομή αξίσει διπλά. Δεν θα είναι όμως ένας περίπατος , οι έλληνες μαραθωνοδρόμοι είναι πολύ καλοί με μεγάλη εμπειρία αυτό δεν σημαίνει όμως ότι φοβάμαι να συναγωνιστώ μαζί τους αλλά σέβομαι την προσπάθειά τους.
http://www.runningnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου