Τρίτη 19 Μαΐου 2020

19 Μαϊου - ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου!

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ
May 19, 2020 • nomikospalmos
Από τη: Μαρία Κορνάρου
-Έχουμε ήδη μπει στον δεύτερο αιώνα από την αρχή της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, καθώς πέρυσι στις 19 Μαΐου εορτάσαμε τη συμπλήρωση εκατό χρόνων. Το 1994, η Βουλή των Ελλήνων αποφάσισε με ψήφισμά τον ορισμό της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου».
-Το ψήφισμα συμπληρώθηκε με νέο νόμο το 1998, ο οποίος αναγνώρισε επίσημα τον γενοκτονικό χαρακτήρα των σφαγών και διώξεων που υπέστησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί. Η 19η Μαΐου επελέγη διότι αυτή ήταν η ημέρα της απόβασης του «πατέρα» του σύγχρονου τουρκικού έθνους, Μουσταφά Κεμάλ, στη Σαμψούντα του Πόντου. Ο Μουσταφά Κεμάλ (αργότερα «Αττατούρκ») ηγήθηκε του τουρκικού εθνικισμού και προώθησε την ίδρυση ενός τουρκικού μουσουλμανικού κράτους, μέσω της εξολόθρευσης των ελληνορθόδοξων και λοιπών χριστιανικών στοιχείων της περιοχής. Η ίδια ημέρα εορτάζεται στην Τουρκία ως εθνική επέτειος της έναρξης του «Εθνικού απελευθερωτικού πολέμου». Μπροστά στο χάσμα ερμηνείας των γεγονότων, επιβάλλεται η διασαφήνιση της ιστορικής αληθείας.
«Η πρακτική της γενοκτονίας είναι τόσο παλιά όσο η ίδια η ανθρωπότητα», κατά τον Jean-Paul Sartre. Πάντως, χρειάστηκε να τελειώσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με τη μαζική εξόντωση των Εβραίων, για να κάνει την εμφάνισή του ο όρος γενοκτονία και να ποινικοποιηθεί η πρακτική ως κατηγορία των “εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας”. Μόλις το 1948, η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. ψήφισε στην τελική της μορφή την Συνθήκη για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, πόνημα του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου του Οργανισμού, αποτυπώνοντας για πρώτη φορά στη γλώσσα του ποινικού δικαίου τον πόνο πληθώρας λαών ανά τους αιώνες. Η εν λόγω Συνθήκη δύναται να εφαρμοστεί αναδρομικά, καθώς θεωρείται ότι εκφράζει επισήμως προϋπάρχον διεθνές δίκαιο. Η μορφή του εγκλήματος ορίζεται στο άρθρο 2 ως εξής:
«Κάθε πράξη που γίνεται με πρόθεση να καταστρέψει, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα, όπως: α) δολοφονία μελών της ομάδας β) πρόκληση σοβαρών σωματικών ή ψυχοδιανοητικών βλαβών σε μέλη της ομάδας γ) σχεδιασμός της φυσικής εξόντωσης της ομάδας συνολικά ή ενός τμήματός της δ) θέσπιση μέτρων παρεμπόδισης των γεννήσεων (με σκοπό τη δημογραφική συρρίκνωση) ε) βίαη αρπαγή παιδιών της ομάδας-στόχου και μεταφορά τους αλλού ή παράδοσή τους σε άλλες ομάδες»
-Η αντικειμενική υπόσταση πληρούται με τη διενέργεια οποιασδήποτε από τις απαριθμούμενες πράξεις, καθιστώντας το έγκλημα υπαλλακτικώς μεικτό. Η υποκειμενική υπόσταση προϋποθέτει «ιδιαίτερο δόλο», την επιδίωξη της καταστροφής της «εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας», και όχι απλά την πραγμάτωση της αντικειμενικής υπόστασης με την χρήση των απαριθμούμενων μεθόδων εξόντωσης. Αυτός ο σκοπός είναι όρος sine qua non για τη στοιχειοθέτηση γενοκτονίας και απαραίτητο στοιχείο κάθε επίθεσης. Πρόκειται, λοιπόν, για έγκλημα υπερχειλούς υποκειμενικής υποστάσεως, καθώς ο δράστης επιδιώκει την πραγμάτωση ενός κακού περαιτέρω από αυτό που επέρχεται με την πλήρωση της αντικειμενικής υποστάσεως. Η εγκληματική πράξη εναντίον κάθε εξατομικευμένου θύματος πρέπει να νοείται ως ουσιώδες βήμα προς την επίτευξη της καταστροφής ολόκληρης της ομάδας. Μάλιστα, για τον προσδιορισμό της γενοκτονικής ιδιότητας ενός συνόλου πράξεων, είναι ευχερέστερο η αντικειμενική υπόσταση να νοείται πάντοτε υπό το πρίσμα της υποκειμενικής, εξετάζοντας σε κάθε βήμα κατά πόσον οι εγκληματικές ενέργειες συσχετίζονται με τον σκοπό καταστροφής και εξυπηρετούν την πραγμάτωσή του, κατά την αντίληψη των δραστών. Έχουμε να κάνουμε με ένα έγκλημα σκοπού.
-Έχοντας υπόψη το ισχύον διεθνές δίκαιο, απομένει η εξέταση των ιστορικών γεγονότων ώστε να εξακριβωθεί κατά πόσον στοιχειοθετείται το έγκλημα της γενοκτονίας. Σαφώς, έχουν εκπονηθεί ολόκληρες μελέτες για αυτό το θέμα, καθώς οι ιστορικές παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπόψη είναι εκτενέστατες. Αδυνατούν να αποδειχθούν πλήρως σε αυτό το ήδη μακροσκελές άρθρο, θα δώσουμε όμως μερικά βασικά στοιχεία για όποιον επιθυμεί να πληροφορηθεί. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη δεκαετία 1913-1923, οπότε και έλαβαν χώρα κατά κύριο λόγο οι σφαγές και εκτοπίσεις. Για την ευχερέστερη διάγνωση του στοιχείου του «ιδιαίτερου δόλου» είναι σκόπιμο να παρατεθεί το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο και οι συνθήκες που οδήγησαν στα γεγονότα αυτής της περιόδου.
-Οι ρίζες της εκδίωξης των χριστιανικών στοιχείων ανατρέχουν στην εγκατάσταση των Οθωμανών τούρκων κατά τον 13ο αιώνα στην περιοχή της Ανατολίας, δηλαδή τη Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Καππαδοκία. Επρόκειτο για την πατρογονική γη των Ελλήνων ήδη από το 1.000 π.Χ., καθώς και των Αρμενίων και των Κούρδων, ενώ οι κατακτητές είχαν μόλις καταφτάσει από τα βάθη της Ασίας. Καθώς οι αυτόχθονες υπερτερούσαν αριθμητικά, η Οθωμανική ηγεσία πήρε ορισμένα μέτρα για την εξασφάλιση των νέων κτήσεων: α) ανακήρυξαν την αυτοκρατορία τους ένα πολεμικό («Γαζή») κράτος, που διεξήγε ιερό πόλεμο («τζιχάντ») κατά των απίστων («κάφρων»/ «γκιαούρηδων») β) απομάκρυναν βίαια τα παιδιά από τις οικογένειές τους («παιδομάζωμα») και τα έκαναν δικούς τους φανατισμένους πολεμιστές, γνωστούς ως «γενίτσαροι» γ) έσφαζαν συστηματικά τους γηγενείς πληθυσμούς για να αλλάξουν την εθνική σύνθεση της περιοχής. Εκτιμάται ότι κατά τα 700 χρόνια τουρκικής επικυριαρχίας, αρκετά εκατομμύρια Έλληνες, τουλάχιστον 1-2 εκατομμύρια Αρμένιοι και εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδοι και Σύριοι, καθώς και Σέρβοι, Βούλγαροι και Αλβανοί εξολοθρεύτηκαν.
-Κατά τον 19ο αιώνα, η Ελληνική επανάσταση και η εθνική αφύπνιση των υπόδουλων λαών («ραγιάδων»), έθεσε σε κίνδυνο το μέλλον της ήδη συρρικνούμενης Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι διάφοροι παράγοντες εξουσίας συσπειρώθηκαν γύρω από τον κοινό σκοπό διατήρησής της, και αντέδρασαν με την προσπάθεια δημιουργίας κοινών χαρακτηριστικών στους υπηκόους τους. Έτσι προωθήθηκε η μουσουλμανική ταυτότητα, μοναδικό συνεκτικό στοιχείο των πολιτικών παραγόντων και του ανομοιογενούς φυλετικά πληθυσμού της αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή στην Ανατολία κατοικούσαν μουσουλμάνοι σε ποσοστό 60% του συνόλου, εκ των οποίων μόλις το 12% εθνικά τούρκοι. Το λοιπό 40% ήταν χριστιανοί, Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσύριοι/Αραμαίοι, Βούλγαροι, Αλβανοί κ.α.
-Πριν τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αίσθηση ανασφάλειας που προέκυψε από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την φαινομενική απειλή της Ευρώπης προς τα Οθωμανικά συμφέροντα, επέτεινε την εχθρότητα των Τούρκων προς τους άλλους λαούς της αυτοκρατορίας. Σημείο αναφοράς ήταν το κόμμα «Ένωση και Πρόοδος», γνωστό και ως κίνημα των Νεότουρκων, το οποίο οραματιζόταν μια «Τουρκία για τους Τούρκους». Εμπόδιο αποτελούσαν οι «ξένοι λαοί», οι οποίοι αντιπροσώπευαν το 60% του πληθυσμού στη Σμύρνη και το 50% στην Κωνσταντινούπολη. Η μουσουλμανική θρησκεία εργαλειοποιήθηκε για την καλλιέργεια του εθνικιστικού φανατισμού που οδήγησε στις γενοκτονίες των χριστιανών της Τουρκίας. Ο Κεμάλ, ηγέτης του κόμματος και μετέπειτα της όλης της Τουρκίας, εμφανίστηκε ως «γαζής» (πολεμιστής) και κήρυξε την «τζιχάντ» κατά των απίστων. Στα συνέδρια του κόμματός του, το λατρευτικό στοιχείο ήταν έντονο.
-Το 1911, σε συνέδριο στη Θεσσαλονίκη, το κόμμα διακηρύσσει τις προθέσεις του για εξολόθρευση των χριστιανικών στοιχείων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο τυφλός εθνικισμός διαφαίνεται στις δηλώσεις του δρος Ναζίρ: «Θέλω μόνο να ζήσει ο Τούρκος.. εκτός των Τούρκων, όλα τα άλλα στοιχεία θα εξοντωθούν». Σε ανταπόκριση από το συνέδριο, οι London Times γράφουν: «Ο εξοθωμανισμός όλων των Τούρκων πολιτών, που ποτέ δεν πέτυχε με την πειθώ, έπρεπε να γίνει με τη δύναμη των όπλων».
Η Γενοκτονία των Ελλήνων εκτυλίχθηκε σε τρία στάδια:
α) Α’ Φάση: Πριν τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο (1913-1914), β) Β’ Φάση: Κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918). γ) Γ’ Φάση: Μετά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1919-1923). Κατά την Α’ φάση διενεργήθηκαν διωγμοί και σφαγές μόνο στην ανατολική Θράκη και την δυτική Μικρά Ασία, κατά την Β’ φάση γενικεύθηκαν σε όλη την Μικρά Ασία, τον Πόντο και τις γύρω περιοχές, ενώ στην Γ’ φάση, κορυφώθηκαν οι διωγμοί σε κάθε περιοχή, με επίκεντρο τον Πόντο, όπου έδρασε ιδιαίτερα ο στρατηγός του Κεμάλ Τοπάλ Οσμάν. Λόγω της αλλαγής περιοχών και επίκεντρου, η Γενοκτονία των Ελλήνων μπορεί να χαρακτηριστεί «επεισοδιακή γενοκτονία». Η Γ’ Φάση τελείωσε με την πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία συμφορά της καταστροφής της Σμύρνης.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για τον εξόντωση των Ελλήνων ήταν οι ακόλουθες:
Προκαταρτικό στάδιο: α) ιδεολογική προετοιμασία με διαδικασία απανθρωποποίησης της ομάδας-θύματος β) εξουδετέρωση δυνητικής αντίδρασης και αντίστασης γ) αποκεφαλισμός της ηγεσίας της ομάδας του θύματος.
Κύριο στάδιο: α) οικονομικοί, εμπορικοί, και επαγγελματικοί «αποκλεισμοί» (μποϊκοτάζ) β) τρομοκράτηση του πληθυσμού με σκοπό τη φυγή (αυτοεξορία) γ) κατάργηση της κοινοτικής και εκπαιδευτικής αυτονομίας και γλωσσικός εκτουρκισμός δ) υποχρεωτική στράτευση και αγγαρεία σε θανατηφόρα «τάγματα εργασίας» (αμελέ-ταμπουρού) και εσκεμμένη υψηλή θνησιμότητα του άρρενος και αναπαραγωγικού πληθυσμού ε) μεγάλης κλίμακας γενοκτονικοί εκτοπισμοί-πορείες θανάτου από τα παράλια προς την ενδοχώρα στ) βίαιοι εξισλαμισμοί και δουλεία ζ) βιασμοί η) βασανιστήρια και ακρωτηριασμοί θ) παιδομάζωμα ι) εκκαθαρίσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης με σκοπό τη θανάτωση ια) μαζικές σφαγές ιβ) πυρπολήσεις και καταστροφές οικισμών ιγ) εξορία ιδ) αναγκαστική απαλλοτρίωση ή λήστευση περιουσιών.
-Ο όρος «εθνοκάθαρση», αν και στενά συνδεδεμένος με τη γενοκτονία, δεν αποτελεί ταυτόσημη έννοια και δεν έχει ποινικοποιηθεί. Η εθνοκάθαρση είναι η προσπάθεια δημιουργίας εθνικά ομοιογενών γεωγραφικών περιοχών με τον εκτοπισμό πληθυσμών που ανήκουν σε ιδιαίτερες εθνικές, φυλετικές, εθνοτικές ή θρησκευτικές ομάδες, που πραγματώνεται είτε με τη βία ή με τη συμπεφωνημένη ανταλλαγή πληθυσμών. Στην περίπτωση των Ελλήνων, οι βίαιοι διωγμοί που έλαβαν χώρα στο πλαίσιο της γενοκτονίας, επισφραγίστηκαν με την Συνθήκη της Λωζάννης. Στη Συνθήκη, οι Μεγάλες Δυνάμεις προέκριναν, κατόπιν πρότασης της Τουρκίας, την ανταλλαγή των εναπομεινάντων πάνω από ενάμιση εκατομμύρια χριστιανών της Τουρκίας με τους μισό εκατομμύριο μουσουλμάνους που ήταν εγκατεστημένοι στην Ελλάδα. Έτσι η προσπάθεια εθνοκάθαρσης του Πόντου και της Μικράς Ασίας, που εντάχθηκε στην παράνομη πρακτική της γενοκτονίας, ολοκληρώθηκε με μια καθ’ όλα νόμιμη συνθήκη, τελούσα υπό την προστασία της διεθνούς κοινότητας.
-Δεν είναι θεμιτό να αγνοηθεί η ευθύνη των ευρωπαϊκών κρατών για την τραγική εξέλιξη των γεγονότων στην Ανατολή, που αποτέλεσε πλήγμα όχι μόνο για τον ελληνισμό, αλλά και για την κοινή ανθρώπινη συνείδηση, που δεν δύναται να αδιαφορεί μπροστά σε εγκλήματα τέτοιου μεγέθους. Η Γαλλία, η Αγγλία και η Ρωσία, σύμμαχοι της Ελλάδας, αξίζουν ιδιαίτερη μνεία εξαιτίας της δυνατότητας αλλά αδιαφορίας τους να διασώσουν τους Έλληνες της Τουρκίας. Η Γερμανία και η Αυστρία, δυο μεγάλα χριστιανικά κράτη, εχθροί της Ελλάδας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επικρότησαν την γενοκτονία των Ελλήνων. Μάλιστα, οι Γερμανοί συμμετείχαν ενεργά και καθοδήγησαν τους Τούρκους στις πρακτικές τους. Οι γενοκτονικές μέθοδοι που αναπτύχθηκαν τότε και δοκιμάστηκαν στους Έλληνες, χρησιμοποιήθηκαν μετέπειτα στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων.
-Συμπερασματικά, όσον αφορά την Ελληνική Γενοκτονία, οι πρωτογενείς ιστορικές πηγές επιβεβαιώνουν τόσο την αντικειμενική όσο και την υποκειμενική της υπόσταση. Οι διωγμοί και οι σφαγές με τις μεθόδους που αναφέρθηκαν τεκμηριώνονται όχι μόνο από μαρτυρίες των Ελλήνων, αλλά και ξένων διπλωματών που ήταν σε αποστολή στην Τουρκία, από πρακτικά της τουρκικής βουλής και από αρχεία ξένων κρατών. Όσον αφορά τον ιδιαίτερο δόλο, η γενοκτονική πρόθεση εκ μέρους των Τούρκων μαρτυρείται ρητώς από τις δηλώσεις της ίδιας της ηγεσίας τους και επισημαίνεται και από τον ξένο τύπο. Άλλωστε, η επιδίωξη της καταστροφής των ελληνικών πληθυσμών αποτελεί απαραίτητο ψυχολογικό στοιχείο για την συνέχιση των διωγμών εναντίον της συγκεκριμένης πληθυσμιακής ομάδας επί μία δεκαετία (1913-1923), η οποία μάλιστα αποτέλεσε την κορύφωση και συστηματοποίηση πρακτικών και τάσεων που είχαν καλλιεργηθεί από την Οθωμανική ηγεσία ήδη από τον 14ο αιώνα. Αλλά και μετά την ολοκλήρωση της γενοκτονίας, η πρόθεση καταστροφής των Ελλήνων εκδηλώθηκε εκ νέου με τα Σεπτεμβριανά, δηλαδή το πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη το 1955 και την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Ακόμη και σήμερα εκδηλώνεται με τον αθεράπευτο τουρκικό επεκτατισμό στο Αιγαίο και τον βανδαλισμό της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς στην Ανατολία. Τα βουβά μνημεία αποτελούν τους μοναδικούς φορείς της ελληνικότητας δεκτικούς καταστροφής, καθώς οι έμβιοι φορείς της έχουν από χρόνια εξολοθρευθεί.
-Η συνδρομή του ψυχικού στοιχείου του ιδιαίτερου δόλου καταστροφής της ομάδας αντικρούει τους ισχυρισμούς της τουρκικής πλευράς περί νόμιμης άμυνας κατά των τάσεων ανεξαρτητοποίησης των ελληνικών μειονοτήτων και της ελληνικής απόβασης στη Σμύρνη. Ο Α΄ Παγκίσμιος Πόλεμος δεν μπορεί να εμποδίσει την στοιχειοθέτηση του εγκλήματος, καθώς η Συνθήκη ρητά ορίζει στο άρθρο 1 ότι αυτό μπορεί να τελεσθεί και εν καιρώ πολέμου. Δεν υφίσταται απενοχοποίηση λόγω τέλεσης, κατά την Τουρκική πλευρά, «εκδικητικής γενοκτονίας», αφού δεν είναι δυνατόν το δίκαιο να προστατεύει την πρόθεση καταστροφής ενός λαού, η οποία ξεπερνά τα όρια της άμυνας, ακόμη και αν ο θυματοποιημένος λαός έχει παραβεί το διεθνές δίκαιο. Μάλιστα, η γενοκτονία είχε ήδη αρχίσει πέντε χρόνια πριν ο στρατός αποβιβαστεί στη Σμύρνη κατ’ εντολή των συμμάχων. Αυτή η κίνηση της ελληνικής πλευράς ήταν απαραίτητη για την προστασία των διωκόμενων Ελλήνων, και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «προκλητική πράξη» ικανή να δικαιολογήσει τη θανάτωση 1.000.000, ίσως και περισσότερων, ανθρώπων. Πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο πληθυσμός των Ελλήνων στην Ανατολία ανερχόταν σε 2,5 – 2,7 εκατομμύρια ψυχές, εκ των οποίων μόλις το 1.000.000 έφτασε στην Ελλάδα το 1922. Είναι πιθανό ότι πολλοί παρέμειναν στις πατρογονικές εστίες τους αφού εκτουρκίσθηκαν.
-Πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η γενοκτονία αποτελεί το χείριστο όλων των κακών. Είναι συγκλονιστικό το μέγεθος της πρακτικής, η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ομαδικού εγκλήματος, με την εμπλοκή χιλιάδων δραστών και χιλιάδων θυμάτων. Πολλοί είναι αυτοί που συμμετέχουν ενεργά, όμως ο αριθμός των δραστών εκτοξεύεται όταν προσμετρηθούν και οι απλοί παρατηρητές που καθίστανται συνένοχοι με την ανοχή τους. Το ειδεχθές του εγκλήματος επιτείνεται από τα κίνητρα της εγκληματικής συμπεριφοράς των δραστών. Επιδιώκεται η καταστροφή μιας «ομάδας προσώπων με εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά» ως τέτοιας, δηλαδή ως διακριτής οντότητας, που στοχοποιείται εξαιτίας των ιδιαίτερων γνωρισμάτων της, τα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν. Τα ίδια τα θύματα δεν έχουν προκαλέσει με την υποκειμενική συμπεριφορά τους για να υποκινήσουν το διωγμό. Η πρακτική της γενοκτονίας αποτελεί την ενσάρκωση της μισαλλοδοξίας. Στον πυρήνα της βρίσκεται άρνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η οποία δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες και ιδιότητες αλλά αποτελεί φυσική και αναφαίρετη ιδιότητα του ανθρώπινου όντος, όπως η ελευθερία και η ισότητα. Είναι θεμελιώδες δικαίωμα (2 Σ) που προστατεύεται από τις περισσότερες έννομες τάξεις και από διεθνείς συμβάσεις.
-Από τη στιγμή που το θύμα παύει να είναι άνθρωπος, όλα επιτρέπονται. Η επόμενη μαρτυρία μας προσφέρει μια εικόνα της θηριωδίας:
«Και τα μεγάλα μοναστήρια του Πόντου, όπου πολλοί κατέφυγαν, μετατράπηκαν εις τόπους κολάσεως. (…) Αι περί την μονήν Βαζελώνος συμμορίαι δρώσαι υπό τας διαταγάς του εκ Θέρσης Εγιούπ-Ζατέ Πίρ αγά ανεδείχθησαν αι αγριώτεραι και χαμερπέτεραι. Κατά τον τρίμηνον χρόνον της εν τη περιφερεία εκείνη δράσεώς των, έσφαξαν εις τα δάση 531 Έλληνας και 11 ιερείς κατά τον απανθρωπότερον τρόπον. Μία εκ των συμμοριών τούτων, εννεαμελής, συλλαβούσα εν τω δάσει της Μονής τους εκ του χωρίου Θέρσα Παναγιώτην Ιορδάνογλην μετά της συζύγου και των τέκνων αυτών, Γεώργιον Γερίναγλην μετά της συζύγου και των τέκωνων, την εκτ ου χωρίου Πεπάρζα γραίαν Παταλίναν μετά της θυγατρός της Σοφίας, και την εκ του αυτού χωρίου εικοσιδιετή Κυριακήν Τσιρονίδου ωδήγησεν εντός της Μονής. Και τους μεν Γεώργιον Γερίνογλην, Παναγιώτην Ιορδάνογλην και Παταλίναν ετουφέκισεν εντός της εσωτερικής αυλής, τας δε συζύγους και τα τέκνα αυτών και την Κυριακήν Τσιρονίδου απεμόνωσεν εντός ενός των δωματίων του δευτέρου πατώματος της μονής. Εκεί διήλθον επί του σώματος της τελευταίας και οι εννέα κτηνάνθρωποι, υπό τα όμματα αλλήλων και των συντρόφων της και των μικρών τέκνων αυτών, και εν τέλει απέκοψαν την κεφαλήν αυτής, ενώ εισέτι η ακολασία ωρχείτο περί το τίμιον σώμαν αυτής. (…) αι παρισταμέναι χήραι των προ μικρού φονευθέντων (…) εδραπέτευσαν μετά των τέκνων αυτών (…) διήλθον εις Τσεβιζλίκ. Ενταύθα απέθανεν εξ αλλοφροσύνης η χήρα του Παναγιώτου Ιορδάνογλη …».
-Το ανθρώπινο δίκαιο αδυνατεί να επιβάλλει την ποινή που θα δικαιώσει όσους υπέστησαν αυτά τα δεινά, όσους επιβίωσαν και τους απογόνους τους. Σε περίπτωση διεθνούς καταδίκης, προβλέπεται χρηματική ικανοποίηση των επιζώντων και των απογόνων τους καθώς και επιστροφή της γης και των μνημείων που κατασχέθηκαν παράνομα ή αποζημίωση για καταστροφή τους. Το κοινό αίσθημα δικαίου επιβάλλει επιπλέον την επίσημη αναγνώριση της γενοκτονίας εκ μέρους της Τουρκίας αλλά και της διεθνούς κοινότητας, και την έκφραση δημόσιας συγγνώμης από τον αρχηγό του τουρκικού κράτους, κατά το παράδειγμα της Γερμανίας. Οι πράξεις αυτές δεν εκφράζουν μόνο την ιδεαλιστική απαίτηση για σεβασμό της μνήμης των θυμάτων, η οποία βεβηλώνεται με την συστηματική άρνηση, την αγνόηση και την γελοιοποίηση των παθημάτων τους. Από πρακτική σκοπιά, επιδιώκεται η εξυγίανση της ιστορικής συνείδησης του τουρκικού έθνους, το οποίο με την άρνηση μετάνοιας για τα εγκλήματα του παρελθόντος διατηρεί ζωντανή τη γενοκτονική πρόθεση, και την εκφράζει με τον σύγχρονο διωγμό των Κούρδων, την επεκτατική εξωτερική πολιτική και την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Χωρίς την αποβολή του φανατικού εθνικισμού, η Τουρκία δεν ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια των πολιτισμένων κρατών.
-Τελευταίοι μένουμε οι Έλληνες, οι συμπατριώτες των ανθρώπων εκείνων, ανεξαρτήτως τοπικής καταγωγής του καθενός. Δεν δικαιούμαστε καμία αποζημίωση από το τουρκικό κράτος, αντιθέτως, εμείς βρισκόμαστε στη θέση του οφειλέτη έναντι των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Καππαδοκίας και τόσων άλλων περιοχών της Ανατολίας, οι οποίοι εξολοθρεύθηκαν εξαιτίας των θρησκευτικών και εθνικών χαρακτηριστικών τους, που είναι ίδια με τα δικά μας. Χρέος μας να πετύχουμε την απόδοση της ιστορικής δικαιοσύνης για το χαμό τους, επιδιώκοντας την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας και την επίσημη αναγνώριση από την Τουρκία, καθώς και την εκπλήρωση των προαναφερθεισών υποχρεώσεων της Τουρκίας και της διεθνούς κοινότητας. Να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη τους, με την ένταξη της ελληνικής γενοκτονίας στα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας, την διατήρηση των εθίμων και των παραδόσεων τους, την διενέργεια σχετικών συνεδρίων και την παραγωγή επιστημονικού υλικού, με την εγκαθίδρυση μνημείων της γενοκτονίας ανά την Ελλάδα και τον κόσμο και με την οργάνωση Μουσείου Ελληνικής Γενοκτονίας. Να καλλιεργήσουμε την αγάπη και το σεβασμό στα χαρακτηριστικά που κάνουν το λαό μας ξεχωριστό και να τα αξιοποιήσουμε για την ωφέλεια του πλησίον, της πατρίδας, της ανθρωπότητας. Η γνώση του παρελθόντος αποτελεί το κλειδί της αντιμετώπισης του παρόντος και της προετοιμασίας για το μέλλον.
ΠΗΓΕΣ:
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου: 100 χρόνια μνήμης, συλλογικό έργο, επιμέλεια Β. Μεϊχανετσίδη και Βλ. Αγτζίδη, Εφημερίδα Έθνος
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Κ. Φωτιάδης, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία
The Turkish Crime of Our Century, Asia Minor Refugees Coordination Committee
Genocide in international law: the crime of crimes, W. Schabas, Cambridge University Press
The genocide convention an international law analysis, J. Quigley, Ashgate
Human rights module: on crimes against humanity, genocide, other crimes against human rights, and war crimes, N. Durham, Carolina Academic Press


Δεν υπάρχουν σχόλια: